മാനസസരസ്സ്

നിഗൂഡമെന്‍ ആഴങ്ങളില്‍ മുഖം നോക്കാന്‍

വന്ധ്യ മേഘങ്ങള്‍ മാത്രം,

നിതാന്തമീ എകാന്തതയിലെക്കിടറി വീഴാന്‍

ഒരു കുഞ്ഞു  തൂവലെങ്കിലും...

ഈ ജഡനിശ്ചലതയില്‍ തിരയിളക്കാന്‍

ഒരിളംകാറ്റ് പോലും ...

ദയവായ് എന്നെയൊന്നു കല്ലെറിയൂ ..

ഒറ്റമരം

കത്തുന്ന വേനലില്‍ ചുട്ടു പൊള്ളുന്ന പടുമരം

ഉച്ചവെയില്‍ നക്കിത്തുടച്ചു തണലിന്റെ അവസാനതുള്ളിയും

ഉണങ്ങിയ ചില്ലകളിലിനി ഒരു തളിര്‍ പോലുമില്ല

അരികത്തുമകലത്തുമാരുമില്ലാ ഒറ്റമരം .

നഗ്നമാം ശാഖികളിലിനിയും അഭയമില്ല

നിനക്കിളവേല്‍ക്കാന്‍ ഒരിലയുടെ തണല്‍ പോലും തരാനില്ല .

എന്നില്‍ കൂടുകൂട്ടിയ ഓരോ നിമിഷത്തിനും നന്ദി

സ്നേഹപൂര്‍വ്വം എന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചു പറന്നു പോകു .

_____________________________________________________________________
imagecourtesy : googleimage